دلم تغییر می خواهد!
یك اتفاق خوب ...

دلم یك قهقهه از ته دل می خواهد!
دلم می خواهد كه بی تشویش بتپد!

این روزهای پر از خستگی ...
این روزمرگی های مدام و ملال آور ...
این كه قدم هایم سنگین است و آرام ...
این ساعت های مشخص و منظم و تكراری زیر سقف های تكراری ...
خوشایند من نیست!

دل من این ها را بر نمی تابد!
مرا می كاهد!
فر سوده ام می كند!
فرسوده ام کرده است!!

تا وقتی مریض نباشی کسی برات گل نمیاره

تا فریاد نزنی کسی به سویت باز نمیگرده

 تا گریه نکنی کسی نوازشت نمیکنه

 تا قصد رفتن نکنی کسی به دیدنت نمیاد

و تا وقتی که نمیری کسی تو رو نمیبخشه

این دلهره های شیرین عاشقی بهتر است

یا طعم گس دوست داشته شدن؟؟

به این صفحه از دفتر خاطراتم که می رسم

ناگاه آن را می بندم ...

خواندن این سطرهای آخر

تنها مرا به روزهایی می برد که دیگر برگشتی در آنها نیست....!!

چرا وقتی به خودم نگاه می کنم یاد تو می افتم ؟

چرا بعضی از خیابان ها و ایستگاه های مترو مرا یاد تو می اندازند ؟
مگر ما با هم اینجا بوده ایم ؟
بوده ایم ؟؟!!
شک کرده ام!!

تصاویری مدام از جلوی چشمانم رد می شوند از تو، که داری در این شهر پرسه میزنی!
سرم را می گردانم تا ببینمت ، نیستی ...
نیستی!
لازمت دارم!

گاهی اوقات به شکل آزار دهنده ای حضورت را نزدیک حس می کنم!
آزاردهندگی اش از این بابت است که می دانم واقعا نزدیک نیستی ...
نیستی!
لازمت دارم ...!!

اما انگار آن قديم ها در رويا ساده تر مي شد دست به دور گردنت انداخت!!

در چشمانت خيره شد!!

بوسیدت!!

در رويا ساده تر مي شد تو را با اسم كوچكت صدا كرد!

اصلا انگار قدیم ها دل و جرات هر دوی ما بيشتر بود!!

این را دیشب فهمیدم که با تمام خواهش دلم، تمنای شنیدن صدایت را نادیده گرفتم!!

دلم براي کسي تنگ است که چشمهاي قشنگش رابه عمق آبي دريا
مي دوخت...
و شعر هاي قشنگي چون پرواز پرنده ها مي خواند...
دلم براي کسي تنگ است، کسي که خالي وجودم را از خود پر مي کرد...
و پري دلم را با وجود خود خالي...
دلم براي کسي تنگ است، کسي که بي من ماند،
کسي که با من نيست...
دلم براي کسي تنگ است که بيايد و به هر رفتني پايان دهد...
دلم براي کسي تنگ است که آمد، رفت و پايان داد...
کسي که....
کسي که من هميشه دلم برايش تنگ ميشود...
کسي که دوستش دارم...
عاشقانـــــــــــه، هميشـــــــــــه، تا ابد، تاخود خداونـــــــــد!!
دلم براي تو تنگ است...برای تو....

آنقدر نیستی که انگار هیچوقت نبوده ای!

من حالا نیاز دارم که باشی ... که صدایم کنی ... که دست هایم را بگیری ...

دل نازک شده ام
به تلنگری می شکنم!

انتظار زیادیست خواستنت توی این لحظه های سیاه!
بودنت به اندازه ی یک کلمه ی چند حرفی ... ؟
نمی دانم ... شاید هم هست!

فقط می دانم که دلم می خواست باشی ...
به اندازه ی یک کلمه فقط!

با تو حرف می زنم!
با کسی که نیست!
با صدایی که لابه لای گام های پر شتاب روزمرگی ام گم نمی شود!
با تو ... تنها تو ...
و نه در حضور هیچ کس دیگر ...

تو شبیه کدام لحظه ی گم شده ای؟؟
کدام راه نرفته؟؟
کدام ثانیه؟؟
کدام تپش؟؟

لحظه ای که گم شده باشد، تمنا نمی خواهد!
راهی که نرفته باشند، مسافر نمی طلبد!
ثانیه ها را چه می خواهی؟؟
تپش ها را ...؟؟

تو هستی لابه لای همه ی لحظه ها...
شروع همه ی ثانیه ها...
صدای همه ی تپش ها...

ببینی ام یا نبینی ام ...
ببینمت یا نبینمت ...
دلتنگ توام ...

دست خودت نیست!
زن که باشی
گاهی دوست داری
تکیه بدهی ، پناه ببری ...

دست خودت نیست!
زن که باشی
گهگاه مشتاقانه بو می کنی دست هایت را...
شاید عطر تلخ و گس او
لا به لای انگشتانت باقی مانده باشد!!

دست خودت نیست!
زن که باشی
گاهی رهایش می کنی و پشت سرش آب می ریزی
و قناعت می کنی به رویای حضورش ...
به این امید که او خوشبخت باشد!

دست خودت نیست!
زن که باشی
همه ی دیوانگی های عالم را بلدی!!

بی تو دلم می‌گیرد ...

و با خودم می‌گویم
" کاش گفته بودم که بی تو، گاه دلم می‌گیرد ...
که بی تو، گاه زندگی سخت می‌شود!
که بی تو، گاه هوای بودنت دیوانه‌ام می‌کند! "


اما نمی دانی
که این " گاه " ها
تمام روز و شب من می‌شوند!

آن وقت این بغض لعنتی سمج
توی آینه زل می زند به چشم هایم!

درست مثل همین روزها ...