غریب است دوست داشتن و عجیب تر دوست داشته شدن!!!

وقتی میدانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد...

نفس صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده...

به بازی میگیریمش!!!

هرچه او عاشق تر ما سرخوش تر...

هرچه او دل نازکتر ما بی رحم تر...

تقصیر ما نیست!!!

تمامی قصه های عاشقانه اینگونه به گوشمان خوانده شده است...

امیدوارم تا وقتی من تنهام تو هم تنها بمونی!

 امیدوارم هر زجری من کشیدم و می کشم تو هم بکشی!

چون امثال تو باید یاد بگیرن دوست داشتن یعنی چی؟

میخوای بری؟

خب برو...

انتظار مرا وحشتی نیست...

شبهای بی قراری را هیچ وقت پایانی نخواهد بود!

برو...

برای چه ایستاده ای؟

به جان سپردن کدامین احساس لبخند میزنی؟

برو...

تردید نکن!!!

نفس های آخر است!

نترس برو...

احساسم اگر نمیرد!

بی شک ما بقی روزهای بودنش را بر روی صندلی چرخدار بی تفاوتی خواهد نشست!!!

برو...

یک احساس فلج تهدیدی برای رفتنت نخواهد بود!!!

پس راحت برو...

مسافری در راه انتظارت را میکشد!

طفلک چه میداند که روحش سلاخی خواهد شد!!!

برو...

فقط برو...

وقتی دلت خسته شد...

دیگر خنده معنایی ندارد!

فقط می خندی تا دیگران غم آشیانه کرده در چشمانت را نبینند!!!

وقتی دلت خسته شد...

دیگر حتی اشکهای شبانه هم آرامت نمی کند!

فقط گریه می کنی چون فقط به گریه کردن عادت کرده ای!!!

وقتی دلت خسته شد...

دیگر هیچ چیز آرامت نمی کند!

بجز دل بریدن و رفتن!!!!

به چه میخندی تو!؟

به مفهوم تلخ جدایی!!! به چه چیز!؟

به شکست دل من یا به پیروزی خویش!؟

به چه میخندی تو!؟

به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد!؟

یا به افسونگری چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد!؟

به چه میخندی تو!؟

به دل ساده من میخندی! که دگر تا به ابد نیز به فکر خود نیست!؟

خنده دار است بخند!!!!!!!!!! 

من از رفتن گفتم،

تو از ماندن...

رفتی و ماندم!

مگر می شود این همه را دید و شعری نگفت!!!!!!!!!

بی وقفه

ورق می زنم... دفتر سنگین سالیان را!!!

غافلگیرم مکن!

بگذار همچنان به دنبال تو باشم!!!!!!!!!!

چیستی تو؟

که با نگاهت!

عشق معنا می شود،

زندگی جان می یابد

و خورشید طلوع می کند

کیستی تو؟

که وقتی می آیی

آسمان می گسترد،

زمین قد می کشد و زمان به آخر می رسد،

و قطارها ریل ها را گم می کنند!!!!!!!!

روز اول پيش خود گفتم ديگرش هرگز نخواهم ديد!

روز دوم باز گفتم ليک با اندوه و با ترديد!

روز سوم هم گذشت اما بر سر پيمان خود بودم!

ظلمت زندان مرا مي کُشت باز زندانبان خود بودم!

آن من ديوانه ي عاصي در درونم هاي هو مي کرد!

مشت بر ديوارها مي کوفت روزني را جستجو مي کرد

در درونم راه مي پيمود همچو روحي در شــبســـتاني

بر درونم سايه مي افکند همچو ابري بر بياباني

مي شنيدم نيمه شب در خواب هاي هاي گريه هايش را

در صدايم گوش مي کردم درد سيال صدايش را

شرمگين مي خواندمش بر خويش از چه رو بيهوده گرياني

در ميان گريه مي ناليد دوستش دارم، نمي داني؟!



روزها رفتند و من ديگر خود نمي دانم کدامينم

آن من سر سخت مغرورم يا من مغلوب ديرينم ؟

بگذرم گر از سر پيمان مي کُشد اين غم دگر بارم

مي نشينم عاقبت روزي به ديدارش...

برگ دیگر از تقویم عمرم را پاره می کنم!
امروز هم گذشت
با مرور خاطرات دیروز
با غم نبودنت... و سکوتی سنگین!!!
و من شتابان در پی زمان بی هدف
فقط میروم ... فقط میدوم!!!
یاسها هم مثل من خسته اند از خزان و سرما
گرمی مهر تو را میخواهند...!!!
غنچه های باغ هم دیگر بهانه میگیرند
میان کوچه های تاریک غربت و تنهایی
صدای قدمهایت را می شنوم اما تو نیستی!!!!!!!
فقط صدایی مبهم...!!!؟
قول داده بودی برایم سیب بیاوری
سیب سرخ خورشید
سیب سرخ امید
یادت هست؟؟؟!!!
و رفتی و خورشید را هم بردی...!!!
و من در این کوچه های تنگ و تاریک
سرگردانم و منتظر...
برگی از زندگی ام را ورق میزنم...
امروز به پایان دفترم نزدیکم...!!!

هيچ كس اشكي براي ما نريخت!

هر كه با ما بود از ما مي گريخت!

چند روزي هست حالم ديدنيست!

حال من از اين و آن پرسيدنيست!

گاه بر روي زمين زل مي زنم!

گاه بر حافظ تفاءل مي زنم!

حافظ ديوانه فالم را گرفت يك غزل آمد كه حالم را گرفت.....!!!!

ما زياران چشم ياري داشتيم خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم!

خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم...!!!!!!!!!